Our World ประจำวันที่ 11 มกราคม 2558
หลายคนรู้จักอินเดียเป็นอย่างดี จากสถานที่ท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่ออย่างทัชมาฮาล อาหารรสร้อนแรง หรือมหาตมะ คานธี ผู้นำการเรียกร้องเอกราชจากอังกฤษ แต่ก็ยังมีคนอีกไม่น้อย ที่เข้าใจอินเดียแบบผิดๆ ในหลายเรื่องด้วยกัน
วัฒนธรรมอาหารที่โดดเด่น ต้นกำเนิดศาสนาสำคัญของโลก มหาตมะ คานธี ประชากรมากกว่า 1 พันล้านคน สิ่งมหัศจรรย์ของโลก สิ่งที่กล่าวมานี้ทำให้ผู้คนทั้งโลกรู้จัก "อินเดีย" ขณะเดียวกัน พวกเขาเหล่านั้นก็เข้าใจ "อินเดีย" ผิดเช่นเดียวกัน อคิเลส พิลลาลามารี คอลัมนิสต์ชาวอินเดีย ได้เขียนบทความชิ้นหนึ่งลงในนิตยสาร "เดอะ ดิโพลแมท" ว่าสิ่งที่คนทั่วไปมักเข้าใจผิดเกี่ยวกับอินเดียมี 3 สิ่งด้วยกัน
สิ่งแรกคือ ชาวอินเดียส่วนใหญ่เป็น "มังสวิรัติ" แต่ในความเป็นจริงแล้วชาวอินเดียส่วนใหญ่หรือราวร้อยละ 60 รับประทานเนื้อสัตว์ แถมยังเพิ่มจำนวนมากยิ่งขึ้นตลอดหลายปีที่ผ่านมาด้วย อย่างไรก็ตาม วาทกรรมที่ว่าชาวอินเดียส่วนใหญ่รับประทานมังสวิรัติ อาจเกิดขึ้นจากจำนวนประชากรที่มากมายนี่เอง ถ้าชาวอินเดียรับประทานเนื้อร้อยละ 60 จะมีคนรับประทานมังสวิรัติร้อยละ 40 ถ้าบวกลบคูณหารแล้ว มีชาวอินเดียรับประทานมังสวิรัติประมาณ 480 ล้านคนจากประชากรทั้งสิ้น 1,200 ล้านคน ด้วยเหตุเช่นนี้ก็นับว่า "อินเดีย" เป็นประเทศที่มีประชาชนรับประทานมังสวิรัติมากที่สุดในโลกก็ว่าได้
การรับประทานมังสวิรัติของชาวอินเดีย ล้วนเกี่ยวข้องกับความเชื่อทางศาสนา และสถานะทางชนชั้นของอินเดียแทบทั้งสิ้น เพราะชาวอินเดียเชื่อว่า การรับประทานมังสวิรัติ เป็นการรักษาความบริสุทธิ์ของร่างกายและจิตใจ ยิ่งเป็นคนในวรรณะสูงเท่าไร ก็จะไม่ข้องเกี่ยวกับเลือด เนื้อ หรือสิ่งสกปรกมากเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หมายความว่าวรรณะสูงเช่น "วรรณะพราหมณ์" ซึ่งรับประทานมังสวิรัติ จะไม่บริโภคเนื้อไม่ได้ เพราะวรรณะพราหมณ์แถบรัฐเบงกาลี ทางตะวันออกของอินเดีย สามารถรับประทานปลาได้ ในรัฐชัมมูและกัศมีร์หรือแคชเมียร์ สามาถรับประทานแพะได้เช่นกัน และยิ่งไปกว่านั้นคนนอกวรรณะอย่าง "จัณฑาล" ก็รับประทานเนื้อเป็นปกติ ด้วยเหตุเช่นนี้ บางคนถึงกับกล่าวว่า หากชนชั้นนำหรือผู้ที่อยู่ในวรรณะสูงของอินเดีย เลิกรับประทานมังสวิรัติ อินเดียจะกลายเป็นหนึ่งในประเทศที่รับประทานเนื้อมากที่สุดในโลกก็ว่าได้
ข้อต่อไปที่คนมักเข้าใจผิดเกี่ยวกับอินเดียคือเรื่อง "วรรณะ" อันที่จริงแล้ว สังคมอินเดียสมัยใหม่โดยเฉพาะสังคมเมือง "วรรณะ" ไม่มีความเข้มข้นเท่าสังคมในชนบท เพราะผู้มีการศึกษาในอินเดียหรือชนชั้นกลางในเมือง กลับมีแนวคิดแบบตะวันตก สละชนชั้นวรรณะไปแทบหมดสิ้น อย่างไรก็ตาม ความเปลี่ยนแปลงดังกล่าว ไม่ได้ทำให้คนต่างวรรณะหันมาแต่งงานข้ามวรรณะโดยไม่สนใจสถานะทางสังคมมากเท่าไรนัก แต่สิ่งที่ดำเนินมาหลายพันปี ได้ทำให้คนต่างวรรณะ มีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและผลประโยชน์ต่อกันในรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป ตามหน้าที่ของแต่ละวรรณะ และจากเหตุผลข้างต้นดูเหมือนว่า ความขัดแย้งระหว่างชนชั้นวรรณะไม่ได้มากมายหรือรุนแรงอย่างที่หลายคนเข้าใจกัน
เรื่องสุดท้ายที่คนมักเข้าใจผิดคือ ประวัติและอารยธรรมของอินเดีย ที่นักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ มักพูดถึงประวัติศาสตร์อินเดียในยุคสำริดน้อยมาก และคนส่วนใหญ่จะรู้จักอารยธรรมอินเดียในสมัยพระเวท ต้นกำเนิดของมหาภารตะยุทธและรามายณะ ต่อมาคือราชวงศ์โมริยะของพระเจ้าอโศกมหาราช ราชวงศ์โมกุลเจ้าของทัชมาฮาลสิ่งมหัศจรรย์ของโลก และสมัยอาณานิคมอังกฤษมากกว่า ทั้งที่ ประวัติศาสตร์ยุคสำริดหรือราว 2,500-1,900 ปีก่อนคริสตกาล ก็มีความสำคัญไม่แพ้ยุคอื่น
อู่อารยธรรมยุคสำริดกำเนิดขึ้นที่ เมืองโมเฮนโจดาโรและเมืองฮารัปปา หรืออารยธรรมลุ่มแม่นํ้าสินธุนั้น เป็นอารยธรรมที่ยิ่งใหญ่ เพราะเป็นต้นกำเนิดของศาสนา การสาธารณสุข การเกษตร และระบบการวางผังเมืองที่ประสบความสำเร็จ ทั้งยัง เป็นหนึ่งในอารยธรรมของโลกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคโบราณด้วย ก่อนที่จะถูกชาวอารยันซึ่งเป็นชนเผ่าเร่ร่อนมารุกราน และลงหลักปักฐานในยุคพระเวท ซึ่งประวัติศาสตร์กระแสหลักมองว่า ยุคพระเวทเป็นจุดเริ่มต้นของอารยธรรมอินเดีย
