ปลายปี 2557 นี้มีคอนเสิร์ตหนึ่งที่น่าสนใจ อาจเพราะเป็นช่วงเวลาที่ผมได้เติบโตขึ้นมาเป็นวัยรุ่น นั่นคือคอนเสิร์ตชื่อยาว “LOVEiS special Dojo-B5 superติ่ง Home coming Live Concert”ในวันที่ 27 ธันวาคมนี้ ที่อิมแพคเมืองทองธานี
หากนั่งไทม์แมชชีนย้อนกลับไปในยุคมิลเลนเนียม ในขณะนั้น “เซนเตอร์พอยท์” ลานพื้นที่ไม่ถึง 2 กิโลเมตรบริเวณสยามสแควร์ซอย 4 เป็นดั่งเมกกะอันศักดิ์สิทธิ์ของแฟชั่นเทรนด์วัยรุ่นทั่วประเทศ บริเวณลานน้ำพุ อัดแน่นไปด้วยร้านอาหาร และเสื้อผ้าแฟชั่นสุดเก๋ และท้ายซอยเป็นเวทีคอนเสิร์ตขนาดย่อมๆ วัยรุ่นหนุ่มสาวล้วนแต่งตัวกันมาประชันกันดุจดั่งย่านฮาราจูกุ ของโตเกียว
มีค่ายเพลงขนาดเล็กค่ายหนึ่งที่แตกยอดออกมาจากเบเกอรี่มิวสิคค่ายเพลงรัก คุณภาพดีในสมัยนั้น ออกมาทำเพลงแนววัยรุ่นที่มีแฟชั่นเป็นตัวผสมผสานกับเสียงร้องแง้วๆของเด็ก สาววัยรุ่นที่เพิ่งแตกเนื้อ เมื่อรวมกับทำนองจังหวะอิเล็กทรอนิก ของสมเกียรติ อริยะชัยพาณิชย์ ก็ทำให้เกิดสไตล์เฉพาะตัว ถึงแม้จะไม่ได้ดังระเบิดเท่ากับค่ายใหญ่ๆในขณะนั้น แต่หลายๆเพลงก็เป็นอมตะ
จำได้ว่าตอนที่ค่ายเพลงแห่งนี้เกิดขึ้นมาได้สร้างข้อถกเถียงให้กับสังคมมากมาย ตั้งแต่เรื่องการใช้ภาษาที่พวกคุณพ่อคุณแม่รู้ดีห่วงการใช้ภาษาวิบัติในเพลง หรือไทยคำอังกฤษคำ เสียงร้องที่เหมือนเด็กท่องอาขยานต่างจากนักร้องสมัยก่อนที่ต้องร้องชัดถ้อย ชัดคำ หรือแม้กระทั่งแฟชั่นเสื้อผ้า ทั้งสายเดี่ยว เกาะอก ส้นตึก ทำผมสี ปาดเยลแข็งๆหรือรองเท้าเตารีด ที่ในขณะนั้นนักจิตวิทยาเด็กถึงกับออกมาให้ความเห็นมากมาย เครือข่ายผู้ปกครองดูเหมือนจะสติแตกจนลงข่าวหน้าหนึ่งครึกโครม
แต่กาลเวลาก็พิสูจน์แล้วว่าวิธีการร้องแบบนี้ การทำทำนองแบบนี้ หรือการเลือกใช้ภาษาแบบโดโจซิตี้ยังคงอยู่มาถึงปัจจุบัน ทั้งในช่วงหลังที่แกรมมี่มาทำพวกค่าย G-Junior หรืออาร์เอสมาทำค่ายKamikaze รวมไปถึงเสื้อสายเดี่ยว ที่ปัจจุบันเรากลับรู้สึกเฉยๆ เมื่อเห็นคนธรรมดาทั่วไปใส่ไปเดินตลาดนัดหรือไปสวนสาธารณะเสียแล้ว
ตอนที่โดโจขึ้นมานั้น กระแสนิยมญี่ปุ่นและเพลง J-Popในเมืองไทยกำลังพีกถึงขีดสุด ในขณะนั้นทางเบเกอรี่ก็ได้มีออกนิตยสารวัยรุ่นแนวใหม่นั่นคือ Katch ก่อนที่จะออกนิตยสารการ์ตูนแบบ Manga Katch ซึ่งก็ถือว่าเป็นมิติใหม่ ด้วยการ์ตูนรูปแบบใหม่ฝีมือคนไทย ด้วยคอนเทนต์แบบสตรีทแฟชั่น การสร้างคอมมูนิตี้ในนิตยสารโดยการให้ทางบ้านส่งรูปสติกเกอร์เข้ามา การออกผลิตภัณฑ์การ์ดรูปนางแบบนิตยสารให้สะสม เรียกได้ว่ามีอิทธิพลกับนิตยสารแฟชั่นวัยรุ่นในยุคหลังอย่าง Cheeze เป็นอย่างมาก
ศิลปินของโดโจซิตี้อาจจะไม่ได้ดังเป็นพลุแตก เนื่องจากแรงโปรโมทเท่ากับค่ายใหญ่ๆ แต่ในปัจจุบันไม่ว่าในงานปาร์ตี้ปีใหม่หรือคาราโอเกะที่ใด เราก็ยังคงได้ยินเพลงอย่าง ผ้าเช็ดหน้า ของ ไทรอัมพ์คิงดอม, บีบมือ ของวง Niece , ความลับ ของ Project H หรือ อาม่าดุ ของ Mr.Sister
ถึงแม้ฉากจบของค่ายโดโจจะไม่สวยสดงดงาม เนื่องจากประสบปัญหาการขาดทุนจากการใช้จ่ายเกินตัวของค่ายเล็กๆอย่างเบเกอรี่ และก่อนคอนเสิร์ตปิดค่ายอย่าง B-Day เมื่อ10ปีก่อนที่ สนามราชมังคลากีฬาสถาน จ๊อยซ์ ไทรอัมพ์คิงดอม ถูกจับข้อหาพัวพันกับยาเสพติด แต่ต้องชื่นชมในสิ่งที่โดโจได้สร้างมรดกไว้ให้กับวงการบันเทิงและวัยรุ่นไทย ที่ปัจจุบันเติบโตไปเป็นคนวัยทำงานอย่างมากมาย
เมื่อปีที่แล้วพวกเหล่าสาวๆโดโจได้มาชิมลางแบบไม่ครบทีมในงานคอนเสิร์ตใหญ่ของ P.O.P. และโชว์ได้เรียกความฮือฮาและโหยหาอดีตของคนร่วมวัยเป็นอย่างมาก จนมีกระแสเรียกร้องให้จัดขึ้นอีก และเป็นโอกาสดีที่จะมีคอนเสิร์ตใหญ่ของตัวเองเป็นการทิ้งทวน และน่าจะเป็นครั้งที่รวมกันครบที่สุด ถ้าใครว่างและยังพอหาบัตรได้ก็อยากให้ไปกัน
ไปเพื่อให้คิดถึงว่า คุณจดจำเซนเตอร์พอยท์ในยุคคุณในแบบไหน?
